Mijn verhaal
Een missie om betekenis te geven aan het leven na zoveel verlies.
Een idee dat bleef hangen
Een mens kan zich soms rare dingen in het hoofd halen. Dingen waarvan je zelf eigenlijk al weet dat ze niet kunnen. Jaren geleden sprak ik met een collega die een halve wereldreis had gemaakt. Ik sprak mijn idee uit dat er in Nederland zelf nog zoveel te zien is en dat ik dat wel eens allemaal zou willen zien. De waan van de dag nam het echter weer over, maar helemaal vergeten werd het idee niet.
Opgegroeid met verlies
Ik ben Frank en geboren in 1960. Ik groeide zorgeloos op in een groot gezin met 3 broers en 7 zussen, totdat daar op 15-jarige leeftijd een barst in kwam. Mijn vader kreeg kanker en na zo’n 9 jaar behandelingen – met slechte en betere jaren – overleed hij toen hij 63 jaar was.
Mijn leven in Zeeuws-Vlaanderen
Ik ging naar de Pabo en kwam in het basisonderwijs terecht. In 1997 verhuisde ik (met mijn vrouw en vijf kinderen) voor mijn werk naar Zeeuws-Vlaanderen. Enkele jaren later verloren twee van mijn leerlingen hun vader aan kanker. In de jaren die volgden verloren nog eens 3 gezinnen een ouder aan deze ziekte. In 2007 overleed mijn jongste broer plotseling aan kanker. Hij werd maar 47 jaar.
De start van mijn hardlooppassie
In Zeeuws-Vlaanderen kreeg het hardloopvirus mij te pakken. Zonder er al te veel voor te hoeven doen, liep ik tientallen kilometers per week tot marathons toe: een verdienstelijk recreatief loper. In 2009 leerde ik Roparun kennen: met een team hardlopen van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor de zorg van kankerpatiënten. Dit was de ideale manier om met mijn hardlooppassie ook iets te kunnen betekenen voor al die dierbaren. Tot op de dag van vandaag ben ik lid van een Roparunteam.
Mini-Roparun en betekenis geven
In 2013 stond ik aan de wieg van de Mini-Roparuns in Zeeuws-Vlaanderen: een kinderversie van de grote Roparun om geld op te halen voor mijn eigen Roparunteam en om ervoor te zorgen dat dat geld besteed werd aan mensen met kanker in onze eigen mooie regio Zeeuws-Vlaanderen. Zo kon ik mijn passie voor kinderen, mijn passie voor hardlopen én mijn behoefte om iets te kunnen betekenen voor mensen met kanker verenigen! Het evenement is in 10 jaar uitgegroeid tot een jaarlijkse traditie met meer dan 1000 deelnemers en vrijwilligers.
Nog meer verlies
In 2015 overleed mijn oudste broer, wederom aan kanker. Hij werd 66 jaar. Weer een naam aan het noodlottige lijstje toegevoegd. Twee jaar later overleed mijn derde broer, ook aan kanker. Hij werd 59 jaar. Al mijn zussen leefden nog, maar ik was nog de enige broer... En steeds meer bekroop mij de vraag of en wanneer ik ook aan de beurt kwam? En ook, waarom steeds (nog) niet? Moest ik hen allemaal overleven? Het lijstje had echter nog lege regels...
In 2023 overleed mijn vrouw onverwacht aan darmkanker. Zij werd 65 jaar. Ook haar moest ik dus overleven…
Een missie voor een betekenisvol leven
Langzamerhand ontstond het idee in mijn hoofd dat ik hieraan een betekenis moest geven. Dat ik iets voor hen terug moest doen, al was het alleen maar uit dankbaarheid dat ik hen allemaal overleefd had. Want dat voelt en voelde niet als een eigen verdienste, maar als ‘een geluk’. En ook dat ik daarmee niet lang moest wachten, want ik had nu vaak genoeg gezien dat kanker om de hoek van de volgende dag kan liggen.
Heel Nederland bezoeken
Het nog altijd sluimerende idee moest vorm krijgen: heel Nederland bezoeken om het leven van mensen met kanker wat te kunnen HELEN.
Waar een wil is, is een weg… Op deze manier kan ik mijn gezondheid inzetten om voor hen allemaal nog eenmaal van bijzondere betekenis te zijn. En de dag van mijn 65ste verjaardag leek mij een mooie stip op de horizon om daar een start mee te maken.
