Weekblog 22 februari 2025
Wellicht is zaterdag een goede dag om mijn weekblog te maken. De gemeentehuizen zijn dan gesloten, dus dat levert wellicht wat meer tijd op. Hoewel ik wel een ander adresje moet zoeken voor een ‘stempeltje’ als bewijs dat ik een gemeente bezocht heb. Wellicht de dominee of pastoor, de cafe-eigenaar of een supermarktmedewerker (die zijn toch nooit meer dicht…?). Over de eerste wandeldag gisteren valt al een klein boekje te schrijven (wat ik niet zal doen). Aan de doorweekte ervaring van vandaag wil ik geen zin wijden. O ja, toch een: mijn dochter wandelde de laatste 12 kilometer mee. Fijn om nog even te praten , want dat zal er de komende maanden niet van komen……
Na een jaar voorbereiding trok ik op 21 februari om 5 voor 9 's morgens de deur van mijn huis achter me dicht. Met alleen een kleine rugzak wandelde ik de Hoekseweg op richting Terneuzen. Onder een zeer aangemaam zonnetje. De eerste kilometers werd ik overvallen door maar een gedachte: wat laat je in godsnaam allemaal achter....? Mijn huis, niet zozeer dat stenen gebouw, maar mijn thuis. Waar ik 27 jaar lang elke dag weer terug kwam. Waar ik mijn rust en zekerheid vond. De straat, de buurt, de buren die altijd voor elkaar klaar staan. Mijn kinderen en kleinkinderen, die ik wellicht maanden niet zal zien. Er waren drie kleinknderen die me kwamen uitzwaaien. Ik was de hoek nog niet om of een van hen (4 jaar) zie: 'Ik mis opa nu al'. Hij heeft de hele weg naar huis gehuild.... Ook laat ik het graf van mijn vrouw en een van onze kindjes achter. Het graf waarmee ik nog meer aan Hoek verbonden ben. Waar ben ik aan begonnen? Wil ik dit echt?
De sluizen van Terneuzen vormden een welkome afleiding van mij gedachten. Hoewel welkom….. De sluizen stonden weer eens ongunstig op. Dat betekende het bekende zigzaggen en een kilometer extra. De winkelstraat met rugzak inlopend werd ik al snel aangesproken: 'Bent u die meneer die door Nederland gaat lopen? Succes!' Ik voelde me vereerd! En dan loop ik de Leeuwenlaan is. In de verte zie ik de school waar de burgemeester en de kinderburgemeester mij opwachten. Maar het plein staat ook vol met kinderen en meer (onverwachte) gezichten. Wat me daar nog staat te wachten………ik weet het niet. Maar ik wil dit echt!
